Ten eerste: sterkte met deze ellende en fijn dat je ZZZ weer glimt! Roept bij mij nare herinneringen op aan het figuur dat een kras over de gehele kofferklep van mijn Z3tje trok. Sindsdien zet ik hem zo min mogelijk op het zicht. En mag hij ook (ik heb geen garage) een beetje viezer zijn soms, dat valt minder op. Triest, maar het is nodig om het risico wat te beperken. Maar dan: doorrijden nadat je bij iemand schade veroorzaakt hebt. Zó triest. Wees nou eens gewoon eerlijk. Is dat nou zo moeilijk? Iedereen kan iets stoms doen, even niet opletten bij parkeren enzovoort. Maar dat merk je dan toch wel? Ik ben ooit aangereden (in mijn vorige auto) door een allochtone meneer die zowat jammerend uit zijn compleet verrote bestelbusje stapte en zo ongeveer op zijn knieën voor mijn enigszins gekraakte bumper ging zitten. Hij maar met zijn mouw poetsen en kijken hoe erg het was. Het werd een hele show zelfs. "Ik alles betalen" zei hij nog, met een soort biddende houding naar die bumper. Maar goed, de vent zette geen grote bek op, en snapte dat hij de schuld had. Hij liet mij de papieren van zijn busje zien, dat was diezelfde dag pas op zijn naam gezet! Heel verhaal over zijn familie en dat hij dat busje zo nodig had en dat hij nu geen geld meer had. Helaas sprak hij wel veel maar niet zo verstaanbaar Nederlands en ik was net op weg naar een afspraak. Kortom: Ik had zoiets van "schiet op, geen zin in een lange show met veel communicatieproblemen en al helemaal niet in verzekeringstoestanden" en ik kon het toch niet echt nagaan of het een show was of niet. Feit was: Busje was ècht verrot dus veel geld heb je dan niet. En toen ik zei dat hij het moest betalen trok hij ook zijn portemonnee - maar keek daarbij naar de grond: Er zat letterlijk 10 Euro in - en een bankpasje. Slimme act? Geen idee. Ik had het gevoel dat het echt was. We stonden bij een tankstation (hij was achteruit gereden zonder te kijken: ik zie de trekhaak naar mijn bumper komen en krak!) dus zei ik: "Dan gaat u mijn benzine maar betalen". Want die bumper laten herstellen - dat zou toch wel wat gaan kosten, wist ik ook wel (alleen had ik geen zin om hem te gaan herstellen, er was niet zoveel aan te zien, licht gekraakt). Maar ik wilde dat hij iets terugdeed. En dit was de snelste manier. Zo gezegd, zo gedaan. Misschien had ik het keihard moeten spelen, maar ach, voor hetzelfde geld klopte zijn verhaal ook echt - ik gunde hem dat voordeel van de twijfel wel. (Sorry voor dit megaverhaal, was niet mijn bedoeling om dit topic te kapen. Het gaat mij om: Ik heb iets met mensen die gewoon eerlijk zijn - en ik haat types die gaan draaien, ontkennen of - doorrijden...)