Ik zal hier mijn verhaal verder vertellen over afgelopen dinsdagavond in Antwerpen. Het is heel raar, ik kan me iedere seconde nog herinneren van het ongeluk. Het ging zo snel allemaal. Het had een beetje geregend en het wegdek was dus nat. Ik had daar niet zo'n erg in, want het had dus echt maar een beetje gemotregend. Ik ging met 80, hooguit 90 door een bocht (te snel achteraf) en ik verloor de controle, de auto brak uit naar links. Toen brak hij uit naar rechts. De auto draaide 180 graden en kwam met de achterkant tegen de middenberm aan. Er brak iets, een deel van het wiel waarschijnlijk en op de één-of-andere manier vloog hij een seconde later door de lucht. Toen ik neerkwam schoof hij nog even door, ik voelde de straat tegen mijn hoofd. Heel raar is dat, je denkt er niet echt bij na, maar achteraf is het zó eng. Mijn hoofd had wel ergens achter kunnen blijven hangen of i.d.. Gelukkig zat een deel van mijn hoofd ook tegen die stalen buis aan (héél blij dat de kap dichtzat). Daarna stopte de auto en hing ik daar perplex voor een seconde. Er kwamen snel omstanders om mijn gordel door te snijden en me eruit te trekken. Ik moest blijven liggen van ze, maar ik voelde geen pijn. Ik had niks. Ik stond op, deed mijn schoenen aan en liep. Heel bizar allemaal. Het enige waar ik me druk om kon maken was mijn rode monstertje. Toen vertelde een politieagent dat er vorige maand nog iemand overleden was. Hij was over de reling heen gevlogen en slecht terecht gekomen. Toen realiseerde ik me wel dat ik niet moest zeuren. Het was inderdaad maar blik, maar wel blik dat mijn leven heeft gered. Gelukkig was er niemand anders bij betrokken, ook al wonderbaarlijk als je nagaat dat het 7 uur 's avonds was en vrij druk. Zo zie je maar; voorzichtig met dat mooie 'blik' van jullie, het kan zo weg zijn! By the way, is het raar dat de airbags er niet uit kwamen? Of is dit alleen als de klap van voren komt?